Roque del Conde, Pierwsza próba. Teneryfa

Roque del Conde

Teneryfa

Pierwsza próba

Moja pierwsza wybranka na Teneryfie. Wyniosła i trudna. Od pierwszych godzin pobytu na Teneryfie, gdy ujrzałem ją dominującą nad plażą Playa de las Americas to wiedziałem, ja wiedziałem, że na nią wejdę.Wołała mnie i ona, i inne masywy Teneryfy, na które potem wszedłem. Masywy wyspy posiadającej góry wyższe od Tatr, bo sięgające aż 3700 m n.p.m. (najwyższe szczyty Tatr są o ok. tysiąc metrów niższe).Ta pierwsza ze zdobytych wybranek na Teneryfie to Roque del Conde mająca ponad 1000 m n.p.m. Zdobyłem ją za drogim podejściem z dwóch powodów: braku wody i oznaczenia szlaków. Dziś opisze pierwsze podejście.

Kusicielka na plaży. Roque del Conde widziane z plaży Playa de las Americas, fot. Piotr Wujec

Garść informacji wprowadzających.

Teneryfa jest górzystą wyspą, położoną w klimacie zwrotnikowym. W górach brak rzek i potoków. 
Część gór przypomina półpustynię...

Widok ze szczytu Roque del Conde, widok na inne masywy Teneryfy. Szczyt ten opiszę w kolejnym moim wpisie. fot. Piotr Wujec

Inna część stoków sięgających ponad 1400-1500 m n.p.m. jest porośnięta lasem iglastym…co może rodzić złudne nadzieje nas Europejczyków na cień i wytchnienie… 

Montana Cabellita 1574 m n.p.m. fot. Piotr Wujec

Powyżej linii lasów jest to jałowy krajobraz skalistych gór.

Widok na wąwóz. Galleria de la Coruja, ok 1600 m n.p.m. Szlak GR 131 Vilaflor do Ifonche to jeden z trudniejszych szlaków, jakimi szedłem w życiu, wymagający 12 godzin marszu, raczej wchodzenia i schodzenia ze szczytów i przez wąwozy, 12 godzin ... w jedną stronę, który opiszę w osobnym wpisie. fot. Piotr Wujec

Góry są na Teneryfie bardzo strome i wysokie, aż po krater wulkanu Teide dochodzą one do ponad 3700 m n.p.m.

Pierwsza nowość w tamtejszych górach to fakt, że maszeruje się z poziomu Oceanu, coś w Polsce nam obcego, gdyż idąc w nasze góry nie ruszamy z poziomu morza lecz z wysokości od ok. 500 do ponad 800 m n.p.m., zależnie od miejsca wymarszu.

Na Teneryfie przy wysokości Roque del Conde 1001 m n.p.m., to przewyższenie wynosi …. naprawdę 1000 m n.p.m., czyli mniej więcej tyle ile w Tatrach przewyższenie pokonywane przez nas, gdy idziemy z Kuźnic (1015 m n.p.m.) na Kondracką Kopę (2005 m n.p.m.), wynoszące też ok. 1000 m (czyli obrazowo jest to wyżej niż na Giewont z Kuźnic), dla przykładu.

Widok z podejścia na szczyt, widok .... mniej więcej połowy trasy od Oceanu na Roque del Conde pokazuje jakie są do pokonania odległości od oceanu na szczyt. Uspokajam, na Teneryfie nie ma drapieżników, marsz po nocy na czołówce jest mało przyjemny, lecz przy tych odległościach należy mieć czołówkę i odwagę marszu w nocy. 1. miejsce wymarszu, 2. wieś opisana poniżej, 3. zbiorniki na wodę opisane poniżej, 4. oczyszczalnia i przepompownia wody opisana poniżej, 5. przełęcz, którą opiszę w kolejnym wpisie, 6. dolina, którą opiszę w osobnym wpisie. Naprawdę warto zamiast siedzieć na plaży iść tam w góry! fot. Piotr Wujec

W klimacie zwrotnikowym Teneryfy idąc przez góry pokonujemy liczne wąwozy okresowych rzek, a szlak wije się tak, jakbyśmy w Tatrach szli z Kuźnic na Kondracką Kopę, zamiast przez Dolinę Kondratową, to nadkładając dwa razy drogi, czyli wkoło Giewontu, przez Sarnią Skałkę potem w górę przez Giewoncką Przełęcz, potem w dół do Hali Kondratowej i znowu w górę na Przełęcz Kondracką…

Szlaki na Teneryfie jak są oznaczone napiszę poniżej….

Wprowadzenie

Wymarsz, uwagi praktyczne

Dla tych z nas, którzy cenią sobie i góry, i plażę, polecam na Teneryfie szukanie apartamentu lub hotelu w Playa de las Americas przy ulicy Avda. de IV Centenario. Dlaczego? Dlatego, iż ulica Avda. de IV Centenario:

- po pierwsze, wiedzie od plaży (a właściwie dwóch uroczych plaż, każda piaszczysta, otoczona falochronem, co ma znaczenie z dwóch powodów, ciepła wody oraz miłego dla stóp dna) prosto raptem z 600 m do centralnego ronda, obok którego jest dla każdego coś miłego, tj. sala koncertowa, wielki supermarket, szpital, policja oraz .... położony ok 200 m dalej park wodny;

- po drugie, co ważne dla nas górołazów, wiedzie przez nią centralny szlak górski Teneryfy oznaczony na mapach jako GR 131.

Niestety oznaczony tylko na mapach. 

Tym samym opiszę Wam jak na niego trafić. 

Na wysokości plaży o nazwie Playa de Troya, idąc wzdłuż oceanu w kierunku północnym mijając klub "Monkey club tenerife" przy fontannie należy odbić w prawo, w górę ulicą Avda. de IV Centenario i iść nią do ronda przy którym jest masywna sala koncertowa "Palacio de Congresos". 

Widok na rondo, w kierunku Oceanu na ulicę Avda de IV Centenario. fot. Piotr Wujec

Miałem spore kłopoty, ze zlokalizowaniem szlaku, był on nie oznaczony dokładnie na mapie, mało tego, on wcale nie był oznaczony w terenie. 

Nie polecam map turystycznych niemieckiej firmy Kompass, sam się przekonałem o ich niedokładności, gdyż taką mapę kupiłem w Warszawie. Miała być górska i turystyczna... nic bardziej mylnego...

Wracając do drogi. 

Autostrada obiegająca prawie całą Teneryfę w koło. fot. Piotr Wujec

Minąłem rondo i przecinając idącą przez nie trzypasmową ulicę, idę dalej  w górę mijając po lewej salę koncertową.  Następnie przechodziłem nad autostradą, mijając potem po lewej Auapark.

Za Auaparkiem, z racji niedokładności mapy, kierując się kompasem i intuicją, na szczęście celnie skręciłem w drogę po prawej na widocznym poniżej rozwidleniu.

Na tym rozwidleniu należy skręcić w prawo. fot. Piotr Wujec

Następnie droga idzie ostro pod górę. fot. Piotr Wujec

Niestety po przejściu kolejnych kilkuset metrów w górę nadal nie ma żadnego oznaczenia szlaku, poszedłem za daleko. 

Dopiero gdy  zapytałem policjantów o drogę, to coś tam się dowiedziałem. Powiedzieli mi, że owszem ... nie wiedzą gdzie jest szlak pokazywany im na mapie, lecz pewnie gdzieś niżej. Wróciłem się i zaryzykowałem skręt w boczną małą drogę ograniczoną (akurat otwartym) szlabanem, z mapy wynikało mi, że jest to droga zgodna z trasą szlaku GR 131. Miałem rację.

W tą drogę w prawo należy skręcić podchodząc pod górę, nią wiedzie szlak GR 131, niestety nadal brak oznaczeń szlaku. fot. Piotr Wujec

Mijając spokojnie szlaban iść prosto. Do podnóża gór jeszcze ok godziny marszu.fot. Piotr Wujec 

Idąc tą podrzędną drogą mogłem zobaczyć "od kuchni" teneryfską plantację bananów. Plantację pokrytą z góry siatką, dla ochrony przed rażącym zwrotnikowym słońcem, które i mi zaczynało się dawać we znaki. Ogrodzenia plantacji są imponujące, acz dziurawe...

Plantacja bananów na Teneryfie. fot. Piotr Wujec

Zabrałem ze sobą dwa litry wody, plus pół litra herbaty w termosie. Byłem przekonany, z mapy, że mijając kolejne miejscowości uzupełnię w sklepie zapasy. Niestety nie było takiej możliwości. 

UWAGA, powyżej opisanego ronda jest tylko jeden supermarket na lewo od Aquaparku i dalej... nic!!! Zero szans na dokupienie wody przez kolejne godziny marszu, gdyż nie ma żadnych sklepów w mijanych miejscowościach!!!

1. Casas de la Caldera

Idąc dalej wszedłem do uroczej małej, zaniedbanej, teneryfskiej wsi Casas de la Caldera, która przywitała mnie tak uroczymi widokami. Do tego dla miejscowych byłem pewną sensacją, widać tylko sporadycznie turyści tędy przechodzą.

Casas de la Caldera, wejście do wsi, na lewo plantacja bananów, a za wsią widać górę będącą moim celem. fot. Piotr Wujec

Ucieszyłem się na widok baru, miałem nadzieję na uzupełnienie zapasów wody... Nadzieja, tylko to mi zostało, bo bar był zamknięty od lat....

Bar, złudna nadzieja na uzupełnienie zapasów wody. fot. Piotr Wujec

Wieś wita ograniczeniami a żegna przestrzenią.

fot. Piotr Wujec

We wsi mijam sporo małych szczekających piesków.

fot. Piotr Wujec

Po wyjściu ze wsi rozciągnął się przede mną piękny widok na góry.

Cel mojego marszu szczyt góry widocznej na wprost wydaje się z zasięgu dwóch godzin marszu....wydaje się. fot. Piotr Wujec

Już w tym momencie pojawił się pierwszy mój problem, którego uniknąłem przy drugim podejściu.

Zabrałem ze sobą dwa litry wody, plus pół litra herbaty w termosie. 

Byłem przekonany, z mapy, że mijając kolejne miejscowości uzupełnię w sklepie zapasy. Niestety nie było takiej możliwości. 

UWAGA.

Powyżej opisanego ronda jest tylko jeden supermarket na lewo od Aquaparku i dalej... nic!!! Zero szans na dokupienie wody przez kolejne godziny marszu, gdyż nie ma żadnych sklepów w mijanych miejscowościach!!!

Za drugim podejściem taszczyłem ze sobą 4 litry wody plus pół litra herbaty ciepłej w termosie. I tak byłem zmuszony wodę dwa razy uzupełniać podczas drugiego, zakończonego sukcesem podejścia, które zajęło (wejście i powrót) ok. 13 godzin. Tak jest na Teneryfie gorąco za dnia i chłodno w górach nocą.

Wracamy na szlak. Jest on malowniczy.

2. Droga ujęć i do ujęć wody

Dalej, powyżej wsi, około 40 minut szedłem asfaltową drogą pod górę. Obracając się widziałem z góry, jak wyglądają teneryfskie pola i plantacje, są one umieszczone w dolinach, otoczone płotem i przykryte siatką. 

Obracając się widziałem z góry, jak wyglądają teneryfskie pola i plantacje, są one umieszczone w dolinach, otoczone płotem i przykryte siatką. fot. Piotr Wujec

Warto iść dalej tą mało uczęszczaną boczną drogą. Na niej mija się takie ciekawe, doskonale zabezpieczone zbiorniki wody, wręcz krystalicznej....:)

Solidnie zabezpieczony zbiornik wody zbieranej z gór, z pływającymi w nim bańkami plastikowymi.  fot. Piotr Wujec

Każdy kolejny zbiornik wyglądał lepiej...lepiej nie mówić, fot. Piotr Wujec

Ten widok uświadomił mi jak istotnym jest gotowanie wody w tym klimacie. 

3. Morro Negro, przepompownia, ujęcie i magazyn wody.

Malowniczy płot przepompowni wody. fot. Piotr Wujec

Następnie minąłem po prawej zbiorniki wody pitnej i przepompownię. Nadal nie spotkałem żadnego oznaczenia szlaku. Zaczął się problem, bo w bok od drogi, w górę i w góry odchodziły liczne ścieżki. Szedłem do końca asfaltowej drogi mijając ciekawe widoki.  

fot. Piotr Wujec

Na końcu drogi kierowałem się niemiecką mapą, co było moim błędem. Idąc za drugim podejściem kierowałem się logiką, kompasem i swoim doświadczeniem z pierwszego podejścia, Wam postaram się napisać jak iść w kolejnym odcinku, dziś opiszę jak szedłem za pierwszym podejściem.

Widok z góry zbiorników z wodą i przepompowni/ oczyszczalni.Daleko widać Ocean i położone nad nim miejsce mojego wymarszu. fot. Piotr Wujec

Powyżej przepompowni / oczyszczalni odbiłem w lewo kierując się drogą, z baku oznaczeń szlaku. Szedłem wedle mapy i kierując się w kierunku szczytu. 

fot. Piotr Wujec

4. Rury i akwedukty drogowskazy 

Z braku oznaczeń szedłem wzdłuż rur. Mijałem piękne kaktusy, im wyżej tym bardziej okazałe.

Rouqe del Conde piękne kaktusy na stokach. fot. Piotr Wujec

Nie należy się sugerować takimi znakami jak strzałki, są one mylące i nie prowadzą na szlak, a w upale ciężko się myśli, ja za pierwszym podejściem dałem się zwieść. 

Nie należy się sugerować strzałkami lecz iść na kompas, mapę i intuicję. fot. Piotr Wujec

Szedłem w górę w wzdłuż rur, przecinając widoczne na zdjęciu pajęczyny z wiszącymi na nich imponującymi pająkami. 

Marsz wzdłuż rur ku szczytowi przecinając pajęczyny, z wiszącymi na nich imponujących rozmiarów pająkami. fot. Piotr Wujec

Szedłem w kierunku budynków położonych na stokach Roque del Conde, ruiny dają szansę na cień!!!

Warto odbić z drogi celem zobaczenia ruin i innych szczytów. Ruiny dają szansę na cień!!! fot. Piotr Wujec

Uwaga praktyczna.

Góry Teneryfy są pełne kaktusów i innych nieprzyjemnych krzewów, są strome. 

Ja szedłem w górskich butach oraz długich górskich spodniach, mając na sobie koszule z długim rękawem. Bez takiego ubrania nie ma co próbować iść w zwrotnikowe góry. 

5. Ruiny i inne budynki

Idąc w górę ok 30-40 minut wspinania powyżej przepompowni doszedłem do uroczych ruin oraz szczytu dającego ładny widok na miasto Miraverde. 

Pierwsze od dwóch godzin miejsce oferujące cień. fot. Piotr Wujec

Polecam jest to dzika i urocza okolica. 

Warto nadłożyć drogi wchodząc na wierzchołek nad ruiną. fot. Piotr Wujec

Natomiast nie ma sensu szukając wody schodzić do miejscowości poniżej, zlazłem ją, są tam liczne wille bogatych Rosjan lub Ukraińców opisane cyrylicą i brak sklepów. Zużyłem sporo energii na daremno.  

fot. Piotr Wujec

6. Ku górze

Postanowiłem iść w górę za akweduktem ku innym widocznym powyżej budynkom, kierując się mapą i kompasem. To trudna droga, stroma i mało przyjemna z powodu kaktusów.

W dole widać ruiny, widoczne na poprzednich zdjęciach. Marsz jest wymagający lecz i ciekawy. fot. Piotr Wujec

Prowadzi ona do jednego z dwóch kanałów - akweduktów okalających górę, zbierających z niej wodę. 

Truchła i zgniłe rośliny wyjęte z kanału. Smród duży ale do zniesienia. fot. Piotr Wujec

Owszem dotarłem do wody, lecz pełnej padłych zwierząt....

W tej sytuacji maszerowałem wyżej, dalej wzdłuż rur, szukając szlaku.

7. Szlak? Szlak!

Na tym zdjęciu zrobionym z grzbietu po którym szły rury i ja:) oznaczyłem kluczowe punkty orientacyjne: 1. przełęcz, 2. tunel, 3. lądowisko śmigłowców, jeden z wielu obok bunkrów, obiektów rozwiniętej obrony terytorialnej Teneryfy, tylko im tego pozazdrościć. fot. Piotr Wujec

Znalazłem go po kolejnej blisko godzinie marszu, dopiero po trzech godzinach od opuszczenia wsi opisanej powyżej. Był ten szlak tak wymownie oznakowany..., że gdyby nie kompas i mapa, bym nie wiedział, że na nim jestem....

Pierwszy znak w górach od ponad dwóch godzin...fot. Piotr Wujec

Akwedukt przy szlaku. fot. Piotr Wujec

Idąc tym szlakiem, niestety schodziłem w dół, widziałem, że nie ma szans zdobycia od tej strony stromych ścian góry, a do tego kończyła mi się woda, tymczasem miałem przed sobą jeszcze z dwie - trzy godziny powrotnej drogi. Zdecydowałem się wracać, ale najpierw poszukać przełęczy, którą znalazłem.

Zdecydowałem się  kawałek przejść tym szlakiem. 

Było warto, dochodzi się nim do akweduktu, którym idąc po kilku minutach mijam znak. 

Natomiast od akweduktu można skręcić na przełęcz, dopiero tutaj widoczną ścieżką, dalej brak oznaczeń szlaku, albo... pójść prosto w wzdłuż akweduktu, który... przechodzi w tunel z którego wypływa woda do akweduktu, a który zbiera wodę z góry, na którą się wspinam...

Tunel, kanał i ich otoczenie jest piękne, warto to zobaczyć. fot. Piotr Wujec

Tunel przechodzący pod górą wzbudza mój podziw dla hiszpańskich inżynierów. fot. Piotr Wujec

Z tego miejsca zawróciłem, z dwóch powodów: wyczerpywania się wody i braku czasu.

Widać drogę powrotną, która mnie czeka nad Ocean. fot. Piotr Wujec

Podsumowując

Czas wymarszu godz. 8.30 rano.

Czas powrotu do cywilizacji (miasta ze sklepami) godz. 17.

Im wyżej tym wietrznej i zimniej, w dolnych partiach gór upał.
Dwa litry wody plus pół litra herbaty to zdecydowanie za mało na 8 godzinny marsz.
Przydał się kompas, zapasowa koszula i podkoszulka do przebrania oraz ciepła kamizelka.
Warto tam iść, błądzić i zobaczyć to co ja!

Co dalej?

W kolejnym wpisie opiszę drugie podejście tą samą drogą, z tym, że do tego doszło:

- pokonanie przełęczy, kilu wąwozów, 

- przejście przez uroczą wieś Arona, 
- potem 30 minut marszu asfaltową gorącą górską drogą do wsi Vento, 

- nerwowe szukanie szlaku we wsi Vento, którego nikt nie oznaczył, mimo, że do tej wsi szedłem szlakiem GR 131, licząc od Oceanu już ok. 4 godzin, ani razu nie spotkałem jego oznaczenia...

- znalezienie szlaku, a potem nim ostre ponad godzinne podejście na Roque del Conde, wraz z opisem męczącego zejścia i ...

- opis powrotu w chłodzie zwrotnikowych gór, obejmowanych w posiadanie przez noc...

Nie wiem czy zmieszczę to wszystko w kolejnym odcinku, napiszę go w miarę posiadanego czasu. 

Jedno wiem na pewno. Warto chodzić po górach Teneryfy, są bezludne i góry, i szlaki. Idąc po 6 godzin w górę i w dół na Roque del Conde, w pierwszej połowie sierpnia 2018 roku, minąłem przez cały dzień ... czterech turystów!!!

W tym cyklu "góry" opisałem, w ciągu ostatnich dwóch lat, szereg szlaków pokonanych w Tatrach, Gorcach, Karkonoszach, Beskidzie Wyspowym. 
Tym samym polecam też wcześniejsze wpisy, wystarczy kliknąć ikonkę "góry" poniżej i już w nich ze mną jesteście:)

Dziękuję za uwagę
Piotr Wujec

O autorze: Piotr Wujec - pasjonat łażenia po górach i żagli (sternik jachtowy), miłośnik rodzinnego miasta Warszawy, pasjonat lotnictwa, ukończył Zarządzanie Infrastrukturą Lotniczą na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki, Prawo Lotnicze na Uczelni Łazarskiego oraz kurs szybowcowy Aeroklubu Warszawskiego. 

Zawodowo Piotr Wujec jest prawnikiem, absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, doktorantem w Instytucie Prawa Upadłościowego i Restrukturyzacyjnego Uczelni Łazarskiego. 

Układ bloga

Mój blog jest podzielony na kilka tematów, tym samym wpisz w wyszukiwarkę bloga temat:

- "Mazowsze", o ile interesuje Ciebie Mazowsze, w tym Puszcza Kampinoska, 

- "góry" o ile interesują Ciebie góry od Teneryfy, poprzez Karkonosze, Gorce i Beskidy po Tatry,

- "Siadaj proszę pogadamy" o ile chcesz poczytać o geopolityce, np. o Katalonii;

- "lotnictwo", nazwa opisuje celnie temat cyklu wpisów;

- "polskie konstrukcje", o ile chcesz poczytać o nich racząc się zdjęciami.

- "Taktyka", jeśli chcesz ją poznać od stosowanej przez falangę hoplitów starożytnej Grecji, poprzez legiony rzymskie, rycerstwo podczas średniowiecznych walk Anglików z Francuzami, Burów podczas Wojny Burskiej, po organizację obrony przeciwlotniczej Polski w 1939 roku.

- "Warszawa" to historie i zdjęcia na temat mojego miasta;

- "Mazury" zakres oczywisty:)

- "photoblog Piotr Wujec", to po prostu moje zdjęcia.

Zapraszam do lektury
Piotr Wujec